Tegeltjeswijsheid 473

 

Toen was geluk... #150

Toen ik in de jaren tachtig mijn eerste eigen flatje kreeg, was één van de dingen waarvan ik vond dat ik zonder geen huishouden kon bestieren een rollenhouder van Leifheit. Iedereen in mijn omgeving, waaronder mijn ouders, hadden zo'n rollenhouder met daarin plaats voor drie rollen, een keukenrol, een aluminiumfolierol en vershoudfolierol. Die vershoudfolie was nog niet zo heel lang daarvoor geïntroduceerd en ik weet nog dat Albert Mol er reclame voor maakte: "Ken u dat? Glad?" ("Even als huisvrouwen onder mekaar..."), de gruwel. Hij liet zien dat een bakje afgedekt met vershoudfolie gewoon ondersteboven gehouden kon worden. De nouveauté, what will they think of next?, dachten we toen.

Nou, dat was dus zo'n rollenhouder voor aan de wand met handige mesjes om het af te snijden. Ik weet nog dat het handiger leek dan het in gebruik was. Dus ik geloof dat ik er snel weer afscheid van heb genomen. Maar ze zijn heden ten dage nog steeds te koop, en wellicht heeft u 'm gewoon nog in gebruik. Ik heb enkel nog een keukenrolhouder, de andere twee rollen liggen gewoon in een keukenkastje. 

Basis omgangsvormen

Wellicht komt het omdat ik de seniorenstatus heb bereikt, maar het valt me op dat heden ten dage de normale basis omgangsvormen niet bij iedereen bekend (meer) zijn. Gewoon een 'goedemiddag' of 'prettige dag', een 'dank je wel' of 'nee dank u', u begrijpt wat ik bedoel. In het metier waarin ik werkzaam ben kom ik veel met mensen in aanraking en, met name, vaak jongeren weten niet om te gaan met een 'goedemorgen' of 'fijne dag'. Ik wijt dat aan de huidige (computer)tijd waarin men minder persoonlijk contact heeft. Maar naast jongeren zie ik het ook bij sommige volwassenen en ouderen maar dan zijn het vaak mensen met afstand tot de maatschappij. Ook mensen van buitenlandse afkomst in de breedste zin, van Oost- Europa, Azië tot Afrika hebben moeite met wat ik als basis omgangsvormen zie. Soms spreken ze de taal ook niet, en daar vind ik in zoverre wat van, dat iemand goedendag wensen toch één van de eerste dingen is die je je eigen maakt als je voor langere tijd in een ander land verblijft. In mijn weekje Málaga zei ik de kassamedewerkers van de supermarkt waarin we onze boodschapjes deden gewoon gedag en wenste ze een fijne avond. Maar gelukkig zijn er ook mensen uit de groepen die ik er nu uitgelicht heb die wèl aan de basis omgangsvormen voldoen, maar die vallen dan in positieve zin op in plaats van dat het gangbaar is.

Ook in de werkomgeving merk ik dat men niet goed (meer) weet 'hoe het heurt'. Tijdens mijn vakantie was er een nieuwe medewerker die met lunchpauze ging en nu nog steeds met lunchpauze is. Ze is gewoon niet meer teruggekomen. Ze vond het, na anderhalve dag, te moeilijk of iets dergelijks, maar zeg dat dan gewoon. Nu maakte men zich zorgen omdat de telefoon ook niet werd opgenomen. Collega's die zich om de week ziek melden, of gewoon helemaal niet komen en ook niet bereikbaar zijn. Anderen die zelf hun baan hebben opgezegd en in plaats van netjes de vooraf afgesproken termijn uit te werken besluiten gewoon weg te blijven. Je kunt je als bedrijf ook afvragen hoe dat komt en je niet verschuilen achter 'in deze branche is nu eenmaal een groot verloop'. En geef je zelf wel het goede signaal af? Als een werknemer haar contract niet wordt verlengd is het netjes om dat één week van te voren mee te delen? Ik vind van niet, en in dat geval zou ik wel begrip hebben als ze per direct niet meer zou komen, maar zij heeft juist wel netjes haar contract uitgediend. 

Basis omgangsvormen werken natuurlijk twee kanten op. Een bellende klant aan de kassa moet je die goedendag wensen of laat je haar/hem/hen in gesprek en doe je stilzwijgend je ding? Als je in een winkel komt en de werknemers zijn met elkaar aan het kletsen en gaan daarmee door terwijl jij wordt geholpen, heeft het dan zin om daar doorheen beleefd te gaan doen? Noem me ouderwets, maar ik hecht waarde aan gewoon in het moment te zijn met mensen die je een dienst verlenen en gewoon netjes te doen wat is afgesproken bij het aangaan van het dienstverband met een werkgever. Maar zoals gezegd zoiets werkt altijd twee kanten op het is geen 'one way wind' om met Piet Veerman te spreken. 

Toch lijkt men over het algemeen steeds meer moeite te hebben met gewone dagelijkse basis omgangsvormen. Niets is vanzelfsprekend en niets dient ook als vanzelfsprekend beschouwd te worden, daar gaat het vaak al mis. Ik denk dat het een mooi uitgangspunt is om daar eens bij stil te staan.